ลงทุนเปิดร้านรับติดจานดาวเทียม

ลงทุนเปิดร้านรับติดจานดาวเทียม

     เมื่อก่อนซัก 10-15 ปีก่อนบ้านไหนมีจานดาวเทียมอยู่บนรังคา เเสดงว่าบ้านนั้นมีช่อง ubc ซึ่งสมัยนั้นเป็นอะไรที่ตลกมากที่ต้องเสียเงินจ่ายค่าดูรายการต่างๆสมัยนั้นยังไม่มีเน็ตใช้เท่าไหร่ ubc พี่เเก เเจกหนังสือรายการทุกเดือนถ้าจำไม่ผิด อย่างที่บอกถ้าบ้านใครติด ubc เปรียบเสมือน มี iphhone3g ยุคเเรก ๆ ก็หมายถึงมีเงินนั้นเองครับ หลังจาก มีการติดจาน ubc อีก 5-10 ปีก็ถึงยุคเคเบิลทีวี 50-60 ช่องอะไรของมันนี่เเหละ มีสาระไม่กี่ช่องเเต่ในยุคเเรกมี HBO ให้ดูด้วย เเละ บอลพรีเมียร สดด้วยพากษ์อังกฏษ mtv ก็มี

    ช่วงนั้นนับการติด เคเบิลทีวี ถือว่าเป็นยุคเเรกที่คนรับกันได้กับการจ่ายเงินค่าดูรายการต่างๆ เพราะสมัยนั้น ubc เริ่มเป็นที่นิยมเเต่คน คิดว่าเเพง เเต่ถ้าจ่ายเคเบิลรายเดือน รับได้กับเดือนละ 399 บาทพี่เเกมาติดให้ 1 จุดเสร็จเเล้วเราก็ให้ช่างเถือนมาเพิ่มให้เราได้ได้ทั้งบ้าน 3-4 เครื่องได้เลยสบายๆ ผมเดาว่ามีหลายคนที่ทำเเบบนี้ เเต่ไม่กี่ปีที่ผ่านมา ก็ถึงจุดจบเคเบิลทีวี อันเนื่องจาก เเต่ละบ้านมีค่าใช้จ่ายมากขึ้น อันนั้นได้เเก่ ค่าเน็ต อันนี้ผมถือว่า ยังไม่ใช่ตัวที่มาทำลายเคเบิล เเต่มีหลายบ้านอย่างบ้านผม เลือกที่ติดเน็ตเเทน เคเบิล เพราะยุคนั้น 2เมก 499 บาท ถ้าจำไม่ผิด เราคิดว่าดีกว่ามี เคเบิลก็เลยยกเลิกไปเเต่มาตอนนี้ ที่บ้านผมกับซื้อกล่องรับสัญญาน ถึง 2 กล่อง จำไม่ได้ว่าของเจ้าไหนเเต่ที่บ้านมี ก้างปลาด้วย

      ดังนั้น ถือว่าโชคดี ถามว่าทำไมถึง ติดกล่องรับสัญญานดาวเทียมก็เพระา ได้ยินมาว่าซื้อครั้งเดียวดูได้ตลอดชีพไม่ต้องเสียรายเดือนดังนั้น ถือว่าคุ้มไม่ต้องจ่ายรายเดือน ติดทีก็ 1500-2500 บาทได้ ใช้ประมาณ 6 เดือนคืนทุน เเต่รู้นะครับว่าไอ้พวกนี้ไม่ค่อยทนหรอก บางครั้งรายการบางตัวก็ถูกยกเลิกไปต้องไปซื้อีกกล่องนึง อย่างกล่อง GMM RS พวกนี้ค่อนข้างมีรายการดีๆ ให้ดูครบถ้วนเเต่ยังสู้ true ไม่ได้เเต่ก็ถือว่าน่าสนใจ

       กลับมาที่ เปิดร้านรับติดกล้องเเละจานดาวเทียม ผมว่าตอนนี้อยู่ในยุคเติมโตนะครับ ถ้าใครเปิดร้านรับติดตั้งผมว่าน่าสนใจครับ ไม่ต้องอะไรมากครับเปิดรับติดจานไปเลยครับ เเละเราไม่ติดให้เค้ารับเป็นเเทนจำหน่ายครับอย่างพี่ผมเนี่ยรับติดอยู่รายดีครับ ยิ่งมีบอลยูโรตอนนี้ยิ่งรายได้ดีครับ ขายได้วันละ 10 -15 กล่องรวมค่าติดตั้งเลย ก็คิดดูกำไรรวมค่าติดจานละ 500 อะครับ ช่วงยูโร ได้วันละ 3000-5000 อะครับ เเต่ตอนนี้เริ่มเงียบตกได้วันละ 1-2 ตัวครับ

    ถ้าคุณเปิดร้านปีนี้ผมว่ามีโอกาสทำเงินได้เรื่อยๆ 2-3 ปีครับดีไม่ดีถ้าโมเดลธุรกิจ เป็นเเบบซื้อกล่อง 2 ถูกกว่าเดิมนี่เราเสือนอนกินเลยนะครับ เช่น ถ้าท่านติดกล่องเเรกไป ใช้ไป 2 ปีพัง กล่องเเรกราคา 1500 บาทเฉพาะกล่อง กล่องที่สองซื้อเจ้าเดิมคิด 1000 บาท เเล้วท่านได้ส่วนเเบ่ง300-500 นี่ท่านสบายเลยนะครับ เเต่ที่ผมยกตัวอย่างนี้ยังไม่มีนะครับ เเต่ การตลาดในใจผมในการดึงลูกค้าให้ใช่กล่องตัวเอง อีกหน่อยบางรายการ นี่ต้องจ่ายเงินนะครับ กดระหัสเข้าไปดู เหมือน ธุรกิจเกมส์ 5555+

ลงทุนเปิดร้านขายประกันชีวิต ประกันรถยนต์ พรบ ต่างๆ

ลงทุนเปิดร้านขายประกันชีวิต ประกันรถยนต์ พรบ ต่างๆ

        หลายคนยังไม่รู้ครับว่า การเปิดร้านขายพรบ รถยนต์อะไรพวกนี้กำไรดีครับ ไม่เหมือนประกันสุขภาพที่ รายได้ดีจริงเเค่ปีสองปีเเรก เเต่ประกันรถยนต์เนี่ยได้เต็มๆ ทุกปีเลยครับ ยิ่งพรบ เเล้วยิ่งเหมือนเสือนอนกินเลยครับ ดังนั้นมันเป็นธุรกิจส่วนตัวที่น่าสนใจครับ

      เเ่ต่อย่างพี่ที่ผมรู้จักเนี่ยเเกเปิดร้านขายประกันชีวิต ประกันรถยนต์ พรบ ต่างๆ เเบบนี้เเต่พี่เเกไปเน้น ที่พวกรถยนต์เป็นหลักครับ เพราะรถยนต์ไม่ต้องอะไรมากขายได้มากก่ากำไรดีกว่า เเต่กับคนนี่เราไม่มีสินค้า เเต่กับรถยนต์นี่ คนที่ซื้อเค้ายังมองเเละจับอะไรได้มากกว่าประกันชีวิตครับ ดังนั้น ก็เน้นไปที่รถยนต์ครับ มอไซต์ก็มีบ้างครับ ส่วนประกันชีวิตนี่ รายได้เสริมครับ เเต่คุณต้องทำดีๆนะครับ

         ถ้าคุณทำดีๆนะครับเสือนอนกินครับอย่างเร็วนี้ถามเเกบอกเเค่ค่าต่อพรบ ก็ได้ละวันละ 500-1000 บาทนี่เเค่ พรบ นะครับ ยังไม่รวมประกันประเภทต่างๆอีกนะครับ เพราะตอนนี้เเกมีลูกค้าอยู่ในมือเเล้ว 100-150 คน ประกันชั้น 1 30-40 คนที่เหลือชั้น 2-3 เเค่นี้ก็เสือนอนกิน กันเลยทีเีดียว

         ส่วนทำเล อันนี้ไม่ต้องดีมากก็ได้ครับ เพราะการหาลูกค้าส่วนใหญ่ ต้องไปคุยกับเค้าเเรกๆอาจจะฟันกำไรเค้ามากไม่ได้ครับ เพราะต้องดึงมาเป็นของเราเเต่มีขายเยอะๆ เสือนอนกินครับพี่น้อง

ลงทุนเปิดร้านขายน้ำพริก

ลงทุนเปิดร้านขายน้ำพริก

คุณพันตรี วิวัฒน์ วัย 41 ปีเศษ คือบุคคลที่ถูกเอ่ยถึงข้างต้น พื้นเพถิ่นฐานอยู่ที่จังหวัดสุราษฎร์ธานี อาชีพหลักจากอดีตถึงปัจจุบัน คือวิ่งรถรับซื้อผลไม้ตามสวน ก่อนนำไปส่งให้กับโรงงานแปรรูป แต่เนื่องจากผลไม้มักจะออกเป็นฤดู เมื่อถึงช่วงเวลานอกฤดูที่ผลไม้ออก เขาจึงมีเวลาว่างพอสมควร เลยอยากมองหางานสุจริตทำที่นำมาซึ่งเม็ดเงินอีกทางหนึ่ง

“ราวกลางปีที่แล้ว ผมเดินทางจากสุราษฎร์ฯ เข้ากรุงเทพฯ มาสมัครเรียนกับทางศูนย์อาชีพและธุรกิจ มติชน 2 วิชาด้วยกัน คือ พริกแกงเพื่อการค้า และน้ำพริกกระปุก สูตรครูตุ๊ก ที่เลือกเรียน 2 วิชานี้เป็นเพราะคิดว่า ทุกวันนี้คนไม่ค่อยตำพริกแกงทานกันแล้ว” คุณพันตรี เริ่มต้นอย่างนั้น ก่อนบอกด้วยว่า เมื่อมีวิชาติดตัว ครั้นกลับถึงบ้าน จึงคิดออกมาเป็นการค้าขายทันที

“ช่วงนั้นที่สุราษฎร์ฯ มีงานฟู้ดส์ แฟร์ พอดี ผมเลยตัดสินใจทำน้ำพริกออกมาขายในรูปแบบขายส่งให้พ่อค้าคนกลางรับไปขาย ซึ่งทำออกมาหลายอย่าง ทั้ง ตาแดง แมงดา ปลาย่าง” ศิษย์เก่าศูนย์อาชีพฯ เล่าให้ฟังและว่า ความจริงเขาตั้งใจจะทำพริกแกงออกขาย แต่จากการวิเคราะห์ตลาดตามประสบการณ์ของเขา เห็นว่าน้ำพริกกระปุกน่าจะขายออกได้ง่ายและเร็วกว่าพริกแกง จึงหันเหความตั้งใจในที่สุด
คุณพันตรี บอกต่อว่า เงินลงทุนสำหรับอาชีพที่สองของเขาในครั้งนี้ มียอดค่าใช้จ่ายหลายหมื่นบาท ส่วนใหญ่หมดไปกับค่าอุปกรณ์ในการทำ อย่าง เครื่องบดอะลูมิเนียมตัวหนึ่งก็เป็นหมื่นแล้ว สนทนามาถึงตรงนี้มีข้อสังเกตเหตุใดจึงกล้าลงทุนขนาดนั้น เพราะเพิ่งผ่านการเรียนรู้วิชาการทำน้ำพริกมาได้แค่ไม่กี่วัน เจ้าของคำตอบ ยิ้มกว้างก่อนบอกสั้นๆ ว่า

“พอมีเงินทุนอยู่บ้าง…จึงอยากลองดู”
ถามถึงทีมงานที่ช่วยกันปรุงน้ำพริกกระปุกออกขาย คุณพันตรี บอกว่า มีตัวเขาและแฟนเป็นหลัก นอกนั้นเป็นคนในครอบครัวอีก 2-3 คน ส่วนวิธีการขาย เขาไม่มีหน้าร้านเป็นของตัวเอง เนื่องจากอาชีพหลักต้องวิ่งรถรับซื้อผลไม้ตามฤดูกาล จึงใช้วิธี “ฝากขาย” ในร้านค้าประเภท ร้านขายของชำ ร้านขายกับข้าว ตามหมู่บ้านต่างๆ ในเขตอำเภอพระแสง และอำเภอใกล้เคียง คิดราคาขายส่งทุกชนิดกระปุกละ 15 บาท โดยร้านค้าจะขายต่ออีกทอดในราคา 20-25 บาท

“น้ำพริกกระปุกของผมใช้ชื่อยี่ห้อว่า ปักษ์ใต้ ฟู้ดส์ แอนด์ ดริงก์ เพราะตั้งใจว่าในอนาคตอาจมีสินค้าอาหารประเภทอื่นออกมาจำหน่ายอีก และคิดว่าจะไปหาความรู้จากศูนย์อาชีพและธุรกิจ มติชน เหมือนเดิม” คุณพันตรี ว่าให้ฟัง

จุดเด่นแตกต่าง
ใช้วัตถุดิบเกรดเอ
นึกสงสัยจึงถามไถ่ว่ายากเย็นแค่ไหน กับการนำสินค้า “หน้าใหม่” ไปฝากขายตามร้านค้าต่างๆ คุณพันตรี จึงเล่าให้ฟังว่า อาชีพเสริมของเขานั้น อาจเริ่มต้นในช่วงที่เศรษฐกิจบ้านเมืองตกต่ำ ดังนั้น การนำน้ำพริกกระปุกออกขายในราคาไม่ถึง 20 บาท ก็ใช่ว่าจะขายได้ง่ายนัก เพราะมีหลายร้านปฏิเสธ โดยให้เหตุผลว่า ทุกวันนี้แม้แต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปห่อละไม่ถึง 10 บาท ยังขายลำบากเลย
“ผมนำสินค้าไปฝากขายราว 50 ร้านค้า แต่มีปฏิเสธไม่รับไว้สัก 3-4 ร้านค้า ก็ถือว่าไม่เป็นไร อยู่ในเกณฑ์ที่พอใจรับได้ และช่วงออกมาแรกๆ ขอบอกเลยว่าขายดีมาก ผลิตสัปดาห์หนึ่งตกราว 100 กิโลกรัม เป็นอยู่อย่างนั้นหลายเดือน แต่ช่วงนี้คำสั่งซื้อเริ่มลดลงจึงผลิตออกมา แค่สัปดาห์ละ 2 วันคือเสาร์และอาทิตย์” คุณพันตรี บอกก่อนเผยด้วยว่า
“ลงทุนไป 50,000-60,000 บาท ขายไม่กี่เดือน คืนทุนแล้ว เพราะจนถึงทุกวันนี้วัตถุดิบที่ซื้อมาเก็บไว้ ยังมีใช้ได้อีกนาน และหากมีทีมงานมากพอในอนาคตอาจออกขายเองตามตลาดนัดรายรับน่าจะดีกว่านี้”
เกี่ยวกับคู่แข่งทางธุรกิจ ประเด็นนี้ คุณพันตรี บอกว่า มีคนทำน้ำพริกลักษณะคล้ายคลึงออกมาขายกันหลายเจ้า แต่ละรายจะมีจุดเด่น-จุดขายไม่เหมือนกัน ซึ่งน้ำพริกในแบบของเขานั้น เน้นการใช้วัตถุดิบจำพวก พริก หอม กระเทียม คุณภาพดีระดับเกรดเอ เนื่องจากอาชีพหลักของเขา คือการวิ่งรถรับซื้อผลไม้ตามสวน อาจได้เปรียบตรงรู้จักแหล่งซื้อวัตถุดิบที่มีคุณภาพ นอกจากนั้นแล้ว น้ำพริกของเขาจะไม่แช่อยู่ในร้านนานเกิน 1 สัปดาห์ ต้องมีทีมงานขับรถนำสินค้าไปเปลี่ยนหมุนเวียนตลอด
เมื่อถามถึงอุปสรรคปัญหาในการทำอาชีพนี้ ศิษย์เก่าศูนย์อาชีพฯ ท่านนี้ มีข้อมูลมาถ่ายทอดให้ฟังว่า หลังจากได้สูตรจากการอบรมมาแล้ว เขาเปลี่ยนสัดส่วนบางตัว เพื่อให้รสชาติถูกปากคนท้องถิ่นซึ่งรับประทานเผ็ดกันเก่ง ปรากฏว่าไม่มีปัญหาอะไร แต่เรื่องน่าหนักใจช่วงแรก เห็นจะได้แก่การเก็บรักษาวัตถุดิบ คือซื้อมะขามสดมาเก็บไว้ในตู้เย็นกว่า 200 กิโลกรัม ซึ่งเยอะเกินไป ใช้ไม่ทันกระทั่งขึ้นราหมด ต้องนำออกทิ้ง จึงโทรศัพท์ปรึกษากับ “ครูตุ๊ก” ปรากฏได้คำแนะนำที่ดีอย่างต่อเนื่อง ทุกวันนี้ปัญหาจุกจิกจึงหมดไปแล้ว
“มติชน ก่อตั้งศูนย์อาชีพฯ นี้ขึ้นมา ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมาก เพราะได้ช่วยให้คนมีอาชีพ อย่างผม ซึ่งพอมีความรู้พื้นฐานด้านการทำอาหารอยู่บ้าง เมื่อได้ไปเข้าอบรมทำให้ได้รับความรู้อย่างละเอียดและเป็นระบบ กระทั่งเกิดความมั่นใจว่าสินค้าที่จะผลิตออกมาขายนั้นต้องมีคุณภาพระดับมืออาชีพ ขอให้ทีมงานทุกคนมุ่งมั่นทำหน้าที่นี้กันต่อไปนะครับ” คุณพันตรี ฝากทิ้งท้ายไว้อย่างนั้น
หรือหากท่านใดสนใจน้ำพริกกระปุก “ปักษ์ใต้ ฟู้ดส์ แอนด์ ดริงก์” ผลงานของศิษย์เก่าศูนย์อาชีพและธุรกิจ มติชน คนขยันท่านนี้ ติดต่อสอบถามรายละเอียดได้ที่ เลขที่ 12 หมู่ 2 ตำบลอิปัน อำเภอพระแสง จังหวัดสุราษฎร์ธานี 84210 โทรศัพท์ (087) 265-5599
ที่มา http://www.thaismefranchise.com/?p=248

ลงทุนการทำธุรกิจเปิดร้านขายชุดนักเรียน

ลงทุนการทำธุรกิจเปิดร้านขายชุดนักเรียน

     อยากจะบอกว่าชุดนักเรียนเนี่ยกำไรดีนะครับ คือถ้าต่อชิ้นได้กำไร 20-30% เนี่ยสบายเลยเพราะ มีทั้งกางเกง เสื้อ เข็มขัด ถุงเท้า รองเท้า อีก ทั้งตัวเลย 300-500 บาทได้ครับ รวมรองเท้าได้กำไรเเล้วเเน่ๆ 100-150 บาท ยิ่งเด็กเล็กๆเเล้ว เปลี่ยนเสื้อผ้าทุกปี เเล้วเด็กมีกี่คนครับ มีเป็นพันคนได้เลย

ขอเเค่ 3-5 ร้อยคนก็อยู่ไ้ด้ทั้งปีเเล้วครับนอกจากนี้ยังไม่รวมเครื่องเเบบลูกเสืออีกนะครับ อันนี้หลายเงินเลย การเปิดร้านเครื่องเเต่งกายนักเรี่ยนเนี่ยทำเลต้องดีครับ เป็นไปได้ต้องเปิดในย่านชุมชน ครับ หรือหน้าโรงเรียนได้ยิ่งดีเลยครับควรลงทุนตรงจุดนี้ครับสำคัญเเละเสื้อผ้าเนี่ยเป็นไปได้ควรมีทุกขนาดครับ ตรงนี้สำคัญ มากครับ ยิ่งคุณลงทุนตรงนี้มากกำไรก็ได้เร็วขึ้นเพราะเด็กตัวไม่เท่ากันเเละ

อย่างที่บอกของพวกนี้เก็บไว้ได้ครับ ไม่เหมือนของกิน ขายไม่หมดปีนี้ก็ไปขายปีหน้าได้ครับไม่ต้องกลัวเลยครับตรงจุดนี้ ต้นทุนในการลงทุนนะครับประมาณ 2 เเสนบาทครับ ค่าสินค้า คือจัดใหญ่ๆไปเลยครับ ทั้งชุดนักเรียน นักศึกษา เเละควรตกเเต่งร้านนิดนึงครับเอาให้ทันสมัยหน่อยครับ ส่วนทำเลเช่าเอาก็ได้ครับสมัยนี้คงไม่มีใครโง่ซื้อเลยเเล้วครับ

เปิดขายติดตลาดเเล้วสบายเลย ขายได้เยอะเราก็รับของมาได้เยอะได้ส่วนลดเยอะอีกต่างหากเเละ สามารถเอาส่วนต่างมาลดราคาให้ลูกค้าได้จัดเป็นเเผนการตลาดอย่างนึง เเละเป็นการตลาดที่ดี่ที่สุดด้วยสำหรับการลดราคา

ลงทุนทำธุรกิจเปิดร้านขายหมูกะทะ

ลงทุนทำธุรกิจเปิดร้านขายหมูกะทะ

     การเปิดร้านขายหมูกะทะ เค้าว่ากำไรดีนะครับเพราะหมูกะทะเนี่ยมันเป็นการกระจายต้นทุนครับ อย่างเเถวบ้านผมคิดต่อหัวที่หัวละ 129 บาทครับ เเต่เครื่องดื่ม เเยกต่างหากครับ ถามว่าได้กำไรหรือเปล่าเค้าว่ากำไรดีครับเเต่คนต้องนั่งทุกโต๊ะนะครับ เเต่จะกี่รอบไม่รู้เเต่ถ้ามี 100 โต๊ะต้องได้ทุกโต๊ะเเหละอย่างน้อย 2 คนเค้าคำนวนค่าของประมาณนี้ครับ อย่างพวกหมูหมักอะไรพวกนี้ เค้าเก็บได้ครับ อย่าง 100 โต๊ะ โต๊ะละ 2 คนก็ 200  คูณ 129 ก็ได้เเล้ว 25800 บาท

      นี่ยังไม่รวมเครื่องดื่มอีกนะครับ ได้เเน่วันละ 3 หมื่นบาท กำไรต้องมี 8-9พันบาท หักค่าของอะไรเเล้วเเต่ในความจริงมันไม่ใช่ซิครับ มี 100 โต๊ะจะเต็มก็วันศุกร์-อาทิตย์ เท่านั้นเเหละครับ นอกนั้นเหลือครึ่งต่อครึ่งครับ เเต่อย่างเราก็กะของได้ครับเเต่ที่ทำเเล้วเจ๊งๆเนี่ย เพราะต้นทุนอย่างอื่นมันเเพงไงครับ ค่า cable ทีวี ค่าจ้างพนักงาน 100 โต๊ะต้องมี 10-16 คน ตีไปเดือนละ 6000 บาทอะ เท่าไหร่เเล้ว

     ดังนั้นถ้าจะทำหมูกะทะมีต้นทุนใหญ่ก็คือ ค่าจ้างพนักงาน กับ ค่าเช่าสถานที นี่เเหละครับ เเต่ในที่นี้ อาหารต้องหลากหลาย เเละน้ำจิ้ม ต้องอร่อยด้วยครับ ถ้า เรื่องอาหารไม่ผ่านก็ไม่ต้องคิดอย่างอื่นอีกเเล้วครับ อย่างเเถวบ้านผมนะครับ นอกจากพวกย่างๆเเล้วนะครับ ยังมี ไอติมขนมปัง พิซซ่า กุ้งอบวุ้นเส้นก็มี ส้มตำก็มี ขนมหวานก็มี เฟนฟรายก็มี เเม่เจ้า

    ร้านนี้นะครับวันปกติยังไม่เต็มเลยครับ เหลือครึ่งๆเลยเพราะ โรงเรียนอะไรพวกนี้มันอยู่ดึกไม่ได้ เเต่เป็นวันศุกร์ – อาทิตย์ ร้านนี้เเทบไม่มีโต๊ะให้นั่ง อย่างที่เ้ค้าทำกัน คือจ้างประจำพนักงานเเต่ครึ่งเดียวครับส่วนอีกครึ่งจ้างพม่าเอาครับ พวกนี้เอามาช่วงศุกร์- อาทิตย์ ครับ ทำไมถึง วันหยุดขายดีเพราะหมูกะทะเค้าขายกัน 17.00-  24.00 ดังนั้นถ้าวันปกติตอนเช้าก็ต้องไปเรียน ไปทำงานกันหมดไงครับพี่น้อง

ลงทุนเปิดร้านเขียงหมูกำไรดี

ลงทุนเปิดร้านเขียงหมูกำไรดี

   เเถวบ้านผมครับ เมื่อก่อนมีร้านขายหมูอยู่ร้านเดียวครับพี่เเกอย่างขายดีเลยเเบบว่าตอนเย็นก็ไปสั่งหมูเเละเอาไปส่งโรงเชือด เเละตอนเจ้าก็ไปเอาครับ พี่เเกจะเชือดให้เรา เเละ เเยกชิ้นให้เราครับเป็นชิ้นหลักๆ ส่วนพวกไส้อะไรพวกนี้พี่เเกก็เเยกใส่ถุงให้เราครับ อันนี้ผมไม่เเน่ใจนะครับพวกเลือดหมูนี่พี่เเกเก็บไว้เองครับ การขายหมูเนี่ยถามว่าทำไมถึงกำไรดีเพราะ หมูเเต่ละส่วนกำไรไม่เท่ากันครับ

   อย่างสันในสันนอกพวกนี้ราคาดีจะไปฟันกำไรจากตรงนี้เต็มๆครับ นอกจากนี้ หมูตัวนึงเราสามารถนำมาทำสินค้าอย่างอื่นได้อีกนะครับพวกหนังหมูนี่สามารถเอามาทำน้ำมันหมูได้ครับ เเละยังเอาไปทำ หนังหมูกรอบได้อีกครับ กำไรจะมาจากตรงนี้ด้วยครับ ถ้าขายตอนนี้ก็ยังกำไรนะครับ เพราะหมูเนี่ยเป็นอาหารหลักของคนไทยเราอยู่เเล้วครับ

   นอกจากนี้ตอนที่ไปสั่งเขียงหมูพี่เเกจะหันหมูให้เราเเละมีเศษหมูใช่หรือเปล่าครับที่ตัดวางไว้ข้างๆเขียงเนี่ยพี่เเกยังขายได้อีกนะครับพวกเศษเนื้อหมูเนี่ย ร้านขายของยังมาซื้อเลยครับ ชิ้นส่วนตรงนี้พี่เเกเอาไปทำหมูตุ๋นครับ รสชาติดีครับ เเต่ต้องตุ๋นนะครับไม่ตุ๋นนี่กินไม่ได้เลย ครับ

    เเต่ถ้าเอาความจริงเเล้วการขายหมูทุกวันนี้ถ้าขายธรรมดาหมู 1 ตัวไม่ค่อยได้กำไรมากมายครับ พี่เเกก็พยายามที่จะเเปรรูปเพื่อที่ขายได้กำไรมากขึ้นเช่น น้ำมันหมู เเก๊บหมูเป็นต้นครับ ต้นทุนในการเปิดร้านขายหมูไม่มากครับอันดับเเรกเลยท่านไปเรียนวิธีการหั่นหมูก่อนครับหั่นสวยมีผลต่อกำไรนะครับ

    ส่วนต้นทุนไม่มากนะครับควรเตรียมไว้ที่ 50000 บาทต่อวันครับ ถ้าขายหลายตัว เเต่ทุกวันนี้ขายวันละตัวก็เก่งเเล้วครับเพราะเดี๋ยวนี้คู่เเข่งเริ่มเยอะครับ เช่นใน super ก็มีเเยกชิ้นขายราคาไม่เเพงกว่ากันมากนักครับเเถมหั่นสวยอีกด้วยครับ ส่วนทำเลก็มีส่วนสำคัญนะครับไปเปิดเเถวตลาดหนะครับ เช่าเค้าเอาครับ สมัยนี้ยังไงก็ต้องเช่าครับเพราะ จะให้ไปเส้งนีคงไม่ใหวครับพี่น้อง

   เเถวบ้านผมครับ เมื่อก่อนมีร้านขายหมูอยู่ร้านเดียวครับพี่เเกอย่างขายดีเลยเเบบว่าตอนเย็นก็ไปสั่งหมูเเละเอาไปส่งโรงเชือด เเละตอนเจ้าก็ไปเอาครับ พี่เเกจะเชือดให้เรา เเละ เเยกชิ้นให้เราครับเป็นชิ้นหลักๆ ส่วนพวกไส้อะไรพวกนี้พี่เเกก็เเยกใส่ถุงให้เราครับ อันนี้ผมไม่เเน่ใจนะครับพวกเลือดหมูนี่พี่เเกเก็บไว้เองครับ การขายหมูเนี่ยถามว่าทำไมถึงกำไรดีเพราะ หมูเเต่ละส่วนกำไรไม่เท่ากันครับ

   อย่างสันในสันนอกพวกนี้ราคาดีจะไปฟันกำไรจากตรงนี้เต็มๆครับ นอกจากนี้ หมูตัวนึงเราสามารถนำมาทำสินค้าอย่างอื่นได้อีกนะครับพวกหนังหมูนี่สามารถเอามาทำน้ำมันหมูได้ครับ เเละยังเอาไปทำ หนังหมูกรอบได้อีกครับ กำไรจะมาจากตรงนี้ด้วยครับ ถ้าขายตอนนี้ก็ยังกำไรนะครับ เพราะหมูเนี่ยเป็นอาหารหลักของคนไทยเราอยู่เเล้วครับ

   นอกจากนี้ตอนที่ไปสั่งเขียงหมูพี่เเกจะหันหมูให้เราเเละมีเศษหมูใช่หรือเปล่าครับที่ตัดวางไว้ข้างๆเขียงเนี่ยพี่เเกยังขายได้อีกนะครับพวกเศษเนื้อหมูเนี่ย ร้านขายของยังมาซื้อเลยครับ ชิ้นส่วนตรงนี้พี่เเกเอาไปทำหมูตุ๋นครับ รสชาติดีครับ เเต่ต้องตุ๋นนะครับไม่ตุ๋นนี่กินไม่ได้เลย ครับ

    เเต่ถ้าเอาความจริงเเล้วการขายหมูทุกวันนี้ถ้าขายธรรมดาหมู 1 ตัวไม่ค่อยได้กำไรมากมายครับ พี่เเกก็พยายามที่จะเเปรรูปเพื่อที่ขายได้กำไรมากขึ้นเช่น น้ำมันหมู เเก๊บหมูเป็นต้นครับ ต้นทุนในการเปิดร้านขายหมูไม่มากครับอันดับเเรกเลยท่านไปเรียนวิธีการหั่นหมูก่อนครับหั่นสวยมีผลต่อกำไรนะครับ

    ส่วนต้นทุนไม่มากนะครับควรเตรียมไว้ที่ 50000 บาทต่อวันครับ ถ้าขายหลายตัว เเต่ทุกวันนี้ขายวันละตัวก็เก่งเเล้วครับเพราะเดี๋ยวนี้คู่เเข่งเริ่มเยอะครับ เช่นใน super ก็มีเเยกชิ้นขายราคาไม่เเพงกว่ากันมากนักครับเเถมหั่นสวยอีกด้วยครับ ส่วนทำเลก็มีส่วนสำคัญนะครับไปเปิดเเถวตลาดหนะครับ เช่าเค้าเอาครับ สมัยนี้ยังไงก็ต้องเช่าครับเพราะ จะให้ไปเส้งนีคงไม่ใหวครับพี่น้อง

เเนวโน้มธุรกิจรับเหมาก่อสร้าง

เเนวโน้มธุรกิจรับเหมาก่อสร้าง

ในประเด็นที่หลายคนให้ความสนใจ จะพบว่า ธุรกิจการก่อสร้างเป็นอีกภาคธุรกิจที่มีการกล่าวถึงว่าจะได้รับผลกระทบมากที่สุด ซึ่งน่าจะจริง เพราะขณะนี้มีเสียงบ่นจากคนวงใน ทั้งรับเหมาก่อสร้าง ว่า งานก่อสร้างมีความล่าช้า ส่งมอบให้ลูกค้าไม่ทันตามกำหนด ซ้ำผู้ประกอบการบางรายต้องหาผู้รับเหมาก่อสร้างรายใหม่เข้ามาสานต่องานก่อสร้าง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ ไม่เฉพาะผู้ประกอบการขนาดกลาง แต่หากรวมถึงบิ๊กเนมอสังหาฯด้วย

ผลพวงที่เกิดจากปัญหาต้นทุนค่าก่อสร้างที่เพิ่มจากปัจจัยแรงงานทั้งค่าจ้างที่เพิ่มขึ้น จนเป็นเหตุผู้รับเหมาทิ้งงาน หรืองานก่อสร้างล่าช้านั้น จะเกิดขึ้นกับงานก่อสร้างเก่าที่มีการประมูลงานไว้ก่อนหน้า และอยู่ระหว่างการก่อสร้าง ผู้รับเหมาก่อสร้างอาจไม่ได้ประเมินความเสี่ยงที่จะเกิดขึ้นไว้ล่วงหน้า เมื่อค่าแรงปรับขึ้นตามการกำหนดค่าแรงขั้นต่ำตามนโยบายของรัฐบาล

เมื่อค่าแรงคือต้นทุนจ่ายเป็นเงินสดทุกๆ 15 วัน ค่าแรงงานขึ้น 40% ทั้งยังโดนแบงก์บีบ รับเหมารายย่อยรับไม่ไหว ทางออกก็ต้องกลายเป็นรับเหมาช่วง หรือไม่ก็ต้องเลิกกิจการไปในที่สุด !!!!

อีกประเด็นที่เกิดขึ้นกับภาคการก่อสร้าง คือ การไหลกลับของแรงงานต่างด้าว รวมถึงงานก่อสร้าง หรืองานซ่อมแซมระบบสาธารณูปโภคของภาครัฐที่เกิดจากวิกฤติน้ำท่วมใหญ่ในปลายปีก่อน ทำให้ผู้รับเหมาก่อสร้างหันไปรับงานก่อสร้างของภาครัฐเพิ่มมากขึ้น ซึ่งอาจเป็นประเด็นให้งานก่อสร้างอาคารของภาคเอกชนไม่ได้รับความสนใจน้อยลง

นอกจากนี้ยังพบว่า ปัจจุบันผู้รับเหมาก่อสร้างอาคารได้ขยายธุรกิจสู่การเป็นดีเวลลอปเปอร์เอง จากเดิมที่ดำเนินธุรกิจเพียงขาเดียวคือ ให้บริการรับเหมาก่อสร้าง เมื่อขยายฐานธุรกิจเพิ่มทำให้ต้องดูแลธุรกิจของตนเองก่อนเป็นลำดับต้นๆ ดังนั้นจะพบว่า ทางออกของผู้ประกอบการอสังหาริมทรัพย์ดำเนินการกันอยู่ก็คือ ผูกติดกับผู้รับเหมาก่อสร้างในลักษณะคู่ค้า “คุณอยู่กับเรา…เราเติบโตไปด้วยกัน“ หรือไม่ก็จะมีบริษัทรับเหมาก่อสร้างในเครือของตนเอง

“ตอนนี้งานก่อสร้างมีเข้ามามากขึ้นกว่าปีก่อนๆ ปริมาณงานที่มีมากนี้อาจชดเชยกับค่าจ้างหรือต้นทุนที่เพิ่มขึ้น ผมว่ามีงานก่อสร้างเข้าสู่ตลาดมากก็ดีกว่าไม่มีเลย ผู้รับเหมาคงไม่เดือดร้อนมากนัก” นายพลพัฒ กรรณสูต อดีตนายกสมาคมอุตสาหกรรมก่อสร้างไทย ในพระบรมราชูปถัมภ์ ให้ความเห็น พร้อมระบุว่า ปริมาณงานก่อสร้างที่เพิ่มขึ้นมีทั้งงานซ่อมแซมงานก่อสร้างถนน สะพาน โรงงานอุตสาหกรรม รวมถึงงานก่อสร้างในโครงการใหม่ๆ ของภาครัฐ และงานของภาคเอกชน

อย่างไรก็ดี การปรับขึ้นของค่าแรงดังกล่าวรัฐบาลได้ประกาศเป็นนโยบายมานานแล้ว ดังนั้นภาคธุรกิจเองก็ต้องมีการปรับตัวหรือมีการเตรียมแผนการดำเนินธุรกิจรองรับเพื่อให้กระทบต่อต้นทุนให้น้อยที่สุด

ยอมให้รับเหมามีมาร์จิ้นเพิ่ม

ความเห็นดังกล่าวสอดคล้องกับนายชัยรัตน์ ธรรมพีร ประธานเจ้าหน้าที่บริหารบริษัท พรีบิลท์ จำกัด (มหาชน) ที่ระบุว่า จากปัจจัยลบที่เกิดขึ้นและแรงบีบของการแข่งขันของธุรกิจรับเหมาก่อสร้าง ทำให้ผู้ที่อยู่รอดต้องเป็นผู้ที่มีความพร้อมจริงๆ และที่ผ่านมาบริษัทก็ได้เพิ่มขีดความสามารถในการแข่งขันมาต่อเนื่อง ทั้งการสร้างผลงาน การพัฒนาบุคลากร การพัฒนาเทคนิคในการก่อสร้างให้มีประสิทธิภาพ และให้เกิดการสูญเสียน้อยที่สุด รวมถึงการดำเนินการด้านต้นทุนทางการเงิน หรือต้นทุนดอกเบี้ยกับธนาคารที่ปล่อยกู้ จากการสะสมผลงาน ประสบการณ์ รวมถึงผลประกอบการด้านกำไรที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องทำให้บริษัทลดแรงกดดันจากธนาคาร และในบางโครงการที่บริษัทเข้าร่วมประมูลและได้งานก่อสร้างมาโดยจำเป็นต้องมีแบงก์การันตี

ทั้งนี้ การปรับขึ้นของค่าแรงนั้นต่ำนั้น ส่งผลต่อต้นทุนรับเหมาก่อสร้างกว่า 10% และส่งผลต่อต้นทุนของดีเวลลอปเปอร์ไม่น้อยกว่า 7% ขณะเดียวกันนายชัยรัตน์ก็ยอมรับว่า งานก่อสร้างอาคารใหม่นั้นมีมากขึ้น ส่วนหนึ่งเป็นผลมาจากที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์ได้หันไปลงทุนพัฒนาที่อยู่อาศัยประเภทคอนโดมิเนียมเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ทำให้โอกาสในการเข้าประมูลงานของผู้รับเหมาก็มากขึ้นตาม

จากพิษต้นทุนรับเหมาก่อสร้างที่เพิ่มขึ้นทำให้รับเหมาก่อสร้างที่อ่อนแอต้องออกจากระบบ ในทางกลับกันก็เป็นโอกาสของผู้รับเหมาที่แข็งแรง ประกอบกับผู้ประกอบการเจ้าของโครงการจะต้องก่อสร้างโครงการตามแผนงาน และในการก่อสร้างอาคารอาคารหนึ่งค่าก่อสร้างเป็น 70% ของต้นทุนในการพัฒนา ด้วยเหตนี้ ทำให้ผู้ประกอบการยอมจะให้ผู้รับเหมาก่อสร้างมีมาร์จิ้นเพิ่มขึ้น วอลุ่มในการพัฒนาก็เพิ่มขึ้นตาม กล่าวคือ มีการบวกต้นทุนเข้าไปในมูลค่างานก่อสร้างของโครงการนั้นๆ

ปัจจุบันพรีบิลท์มีงานในมือคิดเป็นมูลค่าประมาณ 5,000 ล้านบาท โดยแบ่งเป็นงานเก่าประมาณ 2,400 ล้านบาท ที่เหลือเป็นงานใหม่ ซึ่งมีทั้งการก่อสร้างคอนโดมิเนียม ก่อสร้างและปรับปรุงโรงงาน อีกทั้งยังอยู่ในระหว่างการรอประมูลงานก่อสร้างใหม่อีกมูลค่าประมาณ 5,000 ล้านบาท รวมประมาณ 5-6 โครงการ มีทั้งโครงการประเภทคอนโดมิเนียม อาคารสำนักงานและโรงงาน ซึ่งเป็นงานทั้งในกทม.และต่างจังหวัดตามหัวเมืองท่องเที่ยว เช่น หัวหิน พัทยา เป็นต้น

ที่มา ส่อง! ธุรกิจรับเหมา ‘โอกาส’ ในวิกฤติค่าแรง : สกู๊ปพิเศษ อสังหาริมทรัพย์ : โดย … ปรียา เทศนอก

ที่มา http://www.komchadluek.net

ลงทุนเปิดร้านเป็นยี่ปั๊วขายส่ง

ลงทุนเปิดร้านเป็นยี่ปั๊วขายส่ง

   ยี่ปั๊วนี้มีข้อดีคือ สินค้าขายที่ละมากๆ เเต่กำไรที่ได้นั้นน้อยมากๆครับ อย่างร้าน โชว์ห่วยเนี่ยตอนนี้กำไรต่อชิ้นอยู่ที่ 15-20 % มีน้อยมากๆเเล้วครับที่จะกำไรต่อชิ้นสูงถึง 20%  อย่าง เลย์เนี่ย ห่อละ 10 บาทพี่เเกได้เกือบ 2 บาทครับเท่าที่ได้ยินมานะครับ เเต่กับ ยี่ปั๊ว เนี่ย สมัยนี้ยังได้อยู่นะครับ30-40% ยังพอทำได้ครับ เพราะอาศัย ขายต่อรายการปริมาณมากๆครับ พูดง่ายๆครับ ร้านค้าปลีกอย่าง โชว์ห่วยบางร้านไม่มียอดพอที่จะสั่งในปริมาณที่ผู้ผลิตกำหนดได้ครับ คือมีความเสีี่่ยงนั้นเองครับ

   ก็ยกตัวอย่าง เราจะเปิดร้านโชว์ห่วยใช้เปล่าครับคิดดูสินค้ากี่อย่างครับ ยกตัวอย่าง สมมุตินะครับ ขนมห่อห่อละ 10 บาทเนี่ย ต้องสั่งเป็น 200-300 ห่อเค้าถึงมาส่งให้ เเล้วเราจะใหวหรอครับ ทั้งร้านจะขายพวกนี้อย่างเดียวหมดเลยเป็นไปไม่ได้เลย ดังนั้น คนเปิดร้านค้าปลีกเนี่ยยังไงการปริหารทุนจึงเป็นอะไรที่สำคัญมากๆครับ ดังนั้น จึงจำเป็นต้องพึ่ง พวกค้าส่งนั้นเองครับ เเต่ระยะหลังๆมานี้

    พวกยี่ปั๊วก็หายหน้าหายตาไปกันเยอะนะครับ เพราะการมาของ โมเดิร์นเทรดพวก 7-11 นั้นเองครับ ดังนั้นกลับกันว่าสมัยก่อนพวก โชว์ห่วยต้องมากราบให้ยี่ปั๊วส่งของให้ทำจำทั้งสด เพราะต้องง้อเเต่สมัยนี้ไม่ใช่เเล้วครับ ยิ่งการมาของพวก 7-11 พวกนี้ เเละพวกห้างโลตัส เเมคโค พวกนี้มาทำให้สถานการณ์ ของยีี่ปั๊ว ในพื้นที่หนักเข้าไปอีก

   จนพวกนี้ ต้องไปงอพวกโชว์ห่วยกันเลยทีเดียว ถามว่า สมัยนี้ธุรกิจเเบบนี้ยังทำได้หรือเปล่า ผมว่าทำได้นะครับเเต่ต้องดูด้วยครับว่า ในพื้นที่พี่น้อง เนี่ยมีอะไอ้พวกนี้เยอะเเค่ไหน ไอ้พวกนี้เเบบเป็น 2 ระดับ นะครับ อย่าง 7-11 เนี่ยยังไม่หนักเท่าไหร่เพราะพวกนี้กว่าจะมาตั้งต้นทุนค่าการตลาดมันสูงดังนั้นถ้าขายไม่ไดีพวกนี้ไม่มาครับ ถึงมาผมยังไงก็ยังอยู่ได้ครับ เเต่ที่หนักก็พวก โลตัส เเมคโคร พวกนี้นะครับ

    เพราะพวกนี้มันคล้ายๆยี่ปั่วในตัวมันเอง ต่างกันที่สินค้าบางรายการมันขายถูกกว่ายี่ปั่วอีกครับ ดังนั้นอันนี้คือตัวอันตรายของพวกยี่ปั๊วกันเลยทีเดียว ถามว่าสมัยนี้จะเปิดร้านเป็นยี่ปั๊วเนี่ยยากหรือเปล่าผมว่ายากมากครับ เพราะอะไร เพราะร้านค้าปลีกเค้ามียี่ปั๊วของตัวเองหมดเเล้วครับ ดีไม่ดีเปิดเป็นยี่ปั๊ว สู้เปิดเป็น โชว์ห่วย ยังมีโอกาสอยู่ได้มากกว่า

ทำธุรกิจร้านขายเครื่องปั้นดินเผาเเกะสลัก

ทำธุรกิจร้านขายเครื่องปั้นดินเผาเเกะสลัก

บทความจากผู้จัดการออนไลน์ 1 กันยายน 2553
 เกาะเกร็ดถือเป็นแหล่งขึ้นชื่อด้านการผลิตสินค้าหัตถกรรมเครื่องปั้นดินเผา ซึ่งในอดีตเคยได้รับความนิยมสูงสุด แต่มาถึงปัจจุบัน คนใช้งานน้อยลง พร้อมกันนั้น ผู้เฒ่าผู้แก่ที่ยึดอาชีพช่างปั้นมายาวนานค่อยๆทยอยเลิกราไปตามวันเวลา และความนิยมอันเสื่อมถอย
       
 ความห่วยใยดังกล่าว จุดประการให้หนุ่มลูกหม้อที่เติบโตมากับเครื่องปั้นดินเผาเกาะเกร็ด ต้องการอนุรักษ์งานฝีมือไว้ให้ลูกหลาน ตัดสินใจลาออกจากงานประจำ หันมาเอาดีทางด้านการทำเครื่องปั้นดินเผาแกะสลัก โดยเข้าไปขอความรู้จากผู้สูงอายุในชุมชน ก่อให้เกิดอาชีพที่นอกจากจะช่วยสืบสานเจตนารมณ์ของตนเองแล้ว ยังต่อยอดเป็นธุรกิจสร้างรายได้ให้ครอบครัว

นายสุชาติ กิ่งสดศรี ผู้ผู้ผลิตเครื่องปั้นดินเผาแกะสลัก เล่าว่า คลุกคลีอยู่กับเครื่องปั้นดินเผามาตั้งแต่เกิด ที่เกาะเกร็ด จ.นนทบุรี ทำให้เห็นกระบวนการทำงานทุกขั้นตอน จนกระทั่งเมื่อประมาณปี 2547 ตัดสินใจลาออกจากงานประจำเพื่อหันมาสานต่องานเครื่องปั้นดินเผาแกะสลัก ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เป็นพนักงานกินเงินเดือน แต่ก็หาเวลาว่างทำงานอดิเรกทำเครื่องปั้นดินเผา ด้วยเหตุผลที่ว่าต้องการอนุรักษ์งานฝีมือนี้ไว้ให้ยาวนานที่สุด              ทั้งนี้ หนุ่มรุ่นใหม่ได้เพิ่มเติมความคิดสร้างสรรค์ นำการแกะสลักผสมผสมกับงานเครื่องปั้นดินเผาแบบโบราณ พร้อมกับประยุกต์เป็นเครื่องใช้ต่างๆ เช่น โคมไฟ ถ้วยกาแฟ ผลิตภัณฑ์เครื่องใช้สปา ฯลฯ ช่วยเพิ่มมูลค่าสินค้า ขณะเดียวกันยังสร้างเอกลักษณ์เด่นประจำตัว

“ผมเห็นผู้ใหญ่ในเกาะเกร็ด ทำงานเครื่องปั้นดินเผามาตั้งแต่เด็ก ซึ่งรูปลักษณ์ก็ยังคงแบบเดิมๆ อย่าง กระถาง โอ่ง และผอบ ซึ่งเครื่องปั้นดินเผามีขั้นตอนการทำที่ค่อนข้างง่าย ในขณะที่เครื่องปั้นดินเผาแกะสลัก นับวันจะหาคนทำยาก เพราะผู้ที่มีฝีมือด้านนี้ต่างล้มหายตายจากกันไป ทำให้ผมเกรงว่างานเครื่องปั้นดินเผาแกะสลักจะสูญหายไป จึงตัดสินใจเข้าไปขอความรู้จากผู้ใหญ่ พร้อมกับฝึกฝนฝีมือเรื่อยมา อาศัยเวลาว่างจากงานประจำฝึกฝนทำเครื่องปั้นดินเผาแกะสลัก แล้วนำไปขายที่ท่าพระจันทร์ โดยระหว่างขายไป ก็จะแกะสลักไปด้วย ทำให้ลูกค้าชาวต่างชาติสนใจและอุดหนุนไปเป็นจำนวนมาก”

แต่ด้วยทำเลที่ไม่เอื้ออำนวย ถูกไล่ที่อยู่เป็นประจำ ทำให้ต้องย้ายมาขายที่เกาะเกร็ดบ้านเกิดแทน แม้ยอดขายจะไม่เทียบเท่าการขายที่ท่าพระจันทร์ แต่นายสุชาติ ก็ตัดสินใจลาออกจากงานประจำเพื่อมาทำเครื่องปั้นดินเผาแกะสลักอย่างจริงจัง หวังต้องการสืบสานงานหัตถกรรมดังกล่าว เมื่อปี พ.ศ.2547 ที่ผ่านมา

สำหรับการประสัมพันธ์ให้สินค้าเครื่องปั้นดินเผาแกะสลักให้เป็นที่รู้จัก เขาเผยว่า อาศัยหน่วยงานภาครัฐบาล ช่วยเหลือ ด้วยการสมัครเป็นสมาชิกของกรมส่งเสริมอุตสาหกรรม กระทรวงอุตสาหกรรม เพราะเมื่อมีงานแสดงสินค้าตามที่ต่างๆ จะได้รับเลือกให้ไปแกะสลักเครื่องปั้นดินเผาโชว์ในงาน ทำให้สินค้าเป็นที่รู้จักของทั้งคนไทยและต่างชาติ ซึ่งการไปทำให้ผู้เข้าชมงานเห็นขั้นตอนการทำเครื่องปั้นดินเผาแกะสลัก จะทำให้การตัดสินใจซื้อสินค้าได้มากขึ้น

จากการที่ได้ไปเปิดตลาดตามงานต่างๆ ของภาครัฐฯ ทำให้ผู้ที่พบเห็นสนใจติดต่อขอซื้อสินค้าในราคาส่ง เพื่อไปจำหน่ายที่เจเจ มอลล์ (JJ Mall) อีกต่อหนึ่ง รวมทั้งมีลูกค้าชาวญี่ปุ่นสั่งผลิตสินค้าประเภท เตาอโรม่า, ชุดกาแฟ, โคมไฟ และผอบขนาดเล็ก เข้ามาอย่างต่อเนื่อง ทั้งเครื่องปั้นดินเผาแบบเผาให้เกิดสีส้มธรรมดา และเผาให้เป็นสีดำ ที่ใช้เทคนิคการเผาแบบโบราณที่สืบทอดกันมายาวนานจากภูมิปัญญาชาวบ้าน ปราศจากการใส่สีหรือสารเคมีใดๆ

   ด้านกระบวนการผลิต นายสุชาติ เล่าว่า ออกแบบ รวมถึงปั้นและแกะสลักด้วยตัวเอง จากนั้น ว่าจ้างโรงงานเผาที่ได้มาตรฐาน ทำให้สินค้าเกิดการสูญเสียน้อยมาก ไม่เกิน 10% โดยต้องเผาที่อุณหภูมิสูงกว่า 900 องศาเซลเซียส
“ลวดลายที่ผมแกะสลักจะเน้นลายที่เป็นงานไทยๆ เช่น ลายพุ่มข้าวบิณฑ์ ลายบัว ลายกนก ประจำยาม และรักร้อย ซึ่งเป็นลวดลายที่คนส่วนใหญ่รู้จัก และนิยม ทำให้สินค้าขายง่ายขึ้น ซึ่งการแกะสลักลวดลายนั้น จุดแข็งอยู่ที่ความประณีต ความละเอียดอ่อน และความคมชัดของลวดลาย ซึ่งผมก็พยายามรักษามาตรฐานเหล่านี้ไว้ เพื่อทำให้สินค้าเครื่องปั้นดินเผาแกะสลักไม่สูญหายไปจากตลาด มีคนนิยมชื่นชอบไม่เสื่อมคลาย” นายสุชาติกล่าวทิ้งท้ายด้วยความภาคภูมิใจที่ได้อนุรักษ์งานฝีมือของบรรพบุรุษไว้ให้ลูกหลาน

แก้วกาแฟ ลูกค้าญี่ปุ่นชื่นชอบ โทร. 0-2963-1912, 08-1874-2751